“လြမ္းပါဘိ ငယ္ကြ်မ္း၀င္ “

“လြမ္းပါဘိ ငယ္ကြ်မ္း၀င္ “

အေရာက္ခက္ပါဘိ
ေျမာက္ဖက္ကယ္တဲ႔တုိ႔ေတာရြာ၊
ခုအခါ ရူ႕စရာလယ္ညဳိ၀င္းခ်ိန္မုိ႔
ဆယ္လွ်ဳိတြင္းျပန္႔ျပက္ေတာမွာ
ကန္႔ပက္ကာဆူတဲ႔ငါးရယ္ႏွင္႔။
အနားတြန္႔ခ်ဥ္ေပါင္နီကုိ
 ေဒၚလီက်ဳိတဲ႔ဟင္းကိုေလး။
တလင္းက်ယ္မွာ မင္းဖြယ္စုိးေလာက္၊
ႏြားေရမခင္းေျမတလင္း ေခြထင္းေျခာက္ႏွင္႔
ခုံေလာက္ကယ္ခ် ဆန္နီမကုိ
ေတာင္႔လွေအာင္ခ်က္ ကြ်န္းဖက္ထက္မွာ၊
ခူးလက္ကယ္လွ်င္စြာ၊ ျပဳျပီးကာမွ၊
အရသာၾကီး ျခံစပ္သီးကို
မီးမွာ မဖုတ္ ညွာမျဖဳတ္ဘဲ
ကဗ်ာတုတ္ေဆာင္း ဆုံဆုိးဆုိးမွာ က်ဳးိေအာင္ေထာင္းလုိ႔၊
စေလာင္းငယ္လဘင္ အဖုံးအင္ႏွင္႔
ယခင္ခ်က္ဟင္းလ်ာကို ခြ်င္းမညွာအကုန္ေမွာက္ပါလုိ႔၊
ႏွစ္ေယာက္ျပဳိင္မ်ဳိေနၾကဟာမုိ႔ ဟုိေျမက ငယ္ကြ်မ္း၀င္ကို
နယ္မန္းခြင္စံေတာ္ကြန္းဆီက လြမ္းလွတယ္ေလး။


ဒီကဗ်ာေလးႏွစ္ပုဒ္ကလည္း ေဖာ္ေရြတဲ႔ခင္မင္တတ္တဲ႔
ေတာသူေတာင္သားေတြက သူတုိ႔ဆီလာမယ္႔ ဧည္႔သည္ကို ဘယ္လုိထမင္းဟင္းနဲ႕ဧည္႔ခံမယ္
ဆုိတာကုိ ေျပာျပတဲ႔ကဗ်ာေလးရယ္ အေ၀းတစ္နယ္မွာေရာက္ေနသူကို ျမန္မာမ်ားရဲ႕
“အစားေကာငး္စားရင္ခ်စ္သူကုိ သတိရတယ္” ဆုိတဲ႔စကားေလးအတုိငး္ ထမင္းစားခါနီး
ခ်စ္သူကုိ သတိရလုိက္တဲ႔အေမွ်ာ္စုိက္ကဗ်ာေလ

Comments

Popular posts from this blog

ကျမသာ ဆရာမ တစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့လျှင်

ဦးကြီး(သာဝတ္ထိ) လွမ်းချင်းဆရာ ဦးကြီး၏ အတ္ထုပ္ပတ္တိ

ဦးၾကီးကဗ်ာ

ေမတၱာသုတ္ ပါဠိ-အနက္

မှတစ်ပါး အခြားမရှိပြီ